Epilogue

Bütün ihtimallerden muaf bir ihtimalle belirledim belirsiz yolumu
Birbirine yaslanan devinimden uzak kişiliklerimle bitti hesabım
Yitik tanrıların ulvi arayışlarına dair bir şiir gömdüm haneme
İstilaya müptela olacak kadar günahkar bir çaresizlikti üstünü karaladığım
Dışına çıkılamayacak kadar geniş sınırlar barındırırdı soruya ihtiyaç duymayan cevaplar
Ve benden arta kalanlar ucu kırık bir tebessümle örüyordu dünün düş ile ilişkisini
Ve yurtsuzluğumu, kimliksizliğimi fısıldıyordu bana ıslık çalan rüzgar
Tanrılar adil dövüşmeyi bilmezmiş,
Ve bildiğim son kapıya doğru yürüyordum!!

Kabulleniş

Endişeli masallar nakşettin içime o küçük ellerinle usulca
Nasılda deniz sularının ötesine emanet ettim telaşlı akşamları
Yenilginin aynadaki yüzüydü kronolojik bir yıkım olan zaman
Dünün izleri lanetledi ümitlerimi çürüten o dar pencereyi

Adı konulmamış sökük bir gökkuşağı betimler seni
Oluyordun imkansızın gerçek kılınabilme ihtimali
Eski püskü bir bulutun kapladığı gökyüzüydü acıtan tenin
Anlamsız şiirler ve kör uyaklarla sarmalıyorum sendeki beni

Patika

Kimseye fark ettirmeden göçüyorum eskimiş sözcükler diyarına
Patavatsız Tanrı ile patikaları belirleyen zarları atarcasına

Köhne sitemlerde tutkusu recmedilmiş asil yalnızlığın
Ardılı olmayan çirkin insanlardık yazılan fani destanlara 

Rüzgar değmeyen ağaçların mabedindeki bu ayaz neden?
Yarası ezelden ahir zamanın iğrenç nasihatleri koynumda

Hayat denilen sebatı densiz zulmün melodisi aksak olurmuş
Saydırıyorum tek tek hüzünle namlı içimdeki şehrin kapılarına

Impenitence

Senin gördüğün onun yanılsamasının benim hakikatimi terk edişiydi

Ellerimde bir parçam can verdi az önce, anla beni

Kelimeler afaki bir duvarı korkunç bir gerçeğe eviriyor

Düşmeyi kabullenmeyişim kadar büyük bir yalan bu

Çünkü ben kaybedenlerdenim, sense çiğ zaferlere doygun

Beni yanıltan bu netameli, karanlık gölgemdi sanırım

Karanlığa saplanmış yanımı gözardı ediyorum

Geriye kalıyor zamanla kavgaya tutuşan silik pişmanlıklarım