HAIK' US I

I

Bazen, edepsiz bir hüzün

Çöküverir

İnsanın geçmişine

II

hayat denen sahne,

suflörler

masum değil

III

ayakkabı kutusuna,

sakladım

tüm göçebeliğimi

IV

limanlar

ispiyonladı beni

fırtınaya

V

ruhumun çekmeceleri

tanrı’nın

müsveddeleriyle dolu

VI

bütünlük bir feryat,

insanı sağırlaştıran

içe açılan pencere

VII

zaman dilimlerinin yanına

acı kahve

huzur verir

VIII

bütün sözcükler

bir an’ı

doldurmaya yetmez

Kim

Sen kim/ne sin?
Sakın cevap vermeye kalkma

sakın.
Sus, bırak bulutlar gelsin, geçsin

yağmurlarını bırakacaklarsa,

aralanacaklarsa, bırak.
Bir yolda yürüyen değilsin sadece, 

yol, zehir, av ve avcısın sen

ama inanma bunlara sakın, bırak.
Niye sitem ettin kendine,

binlerce yıl önce kuşun biri öttü diye.

Gautama, Buddhalığını yaptı.

Birileri sordu, o cevapladı.

Bilir misin ne zor oldu,

'o adama' öğretmenlik yaptırtmak?

Siddartha 'geriye dönmeyenler'dendi...

"Ne fayda, bu kadar nefret-cehalet varken kim anlar?"...

diye gitti gidiyordu..
Son an, son bir gayret salladı Brahmā Sahampati:

"tek, sadece tek birisi anlarsa, değmez mi?"
çıkmaza girmeyen hayattan çıkamaz,

kendin olmanın basitliğini başaran bilir ki:

o tek ruh sensin.
bir tek sen varsın.

Cansın.

"bütünleşebileceğin"

ya da

"kayıp edebileceğin" bir şey değil.

Sen 'O' olmaya,

insan olmaya bir an tutunamadığında

görüyorsun.

Kendine bakan birine

başkalarının bakışı önem kazanamaz.

Bu bütünlüğün içinde ne kazanç,

ne de kayıp olabilir.

Korkunun anlamsızlığını anlamadan

korku bir kuru yaprak gibi düşmez....

bir ayrılık olmadığını,

olamayacağını sindirdiğinde

çocukluğun saflığında savunmasız bir hayata açılıyorsun.

Hayat bu,

tahtlara da oturtur,

çarmıha da gerdirir,

ama esas soru :

hayatın ötesi hayatı görenleri tekrar inandırabilir mi?
Bir an olsun şüphe yaratıp "Baba, beni niye terk ettin?"

dedirtebilir mi?
Dedirtse de o zaman dediğimize inanır mıyız?
Sakın cevap vermeye kalkma...

sakın.
Sus, bırak bulutlar gelsin, geçsin...

yağmurlarını bırakacaklarsa,

aralanacaklarsa, bırak.
Geriye çekil

ve

en geniş açıdan bak..

bakışları geriye takip et.
sen kim/ne sin?

Bilmece

Hayata dair garip amaçlar edinmiştim 

ve evet haklısın 

hayata dair amaçlar edinmem bile garipti

Bir avuç toz gibiyim, 

Hadi ne duruyorsun, üflesene beni 

Karışayım şehrin lanetlenmiş kokusuna

Ruhumda bir anekdot sancısı, 

yaşlı 

ve 

ardışık.. 

İtiraf

Sevmeyi unutalı yıllar oluyor.. Tekil bir korku benimkisi.. Belki de becerememek.. Ya da günün birinde bu bağımlılıktan zorunlu olarak kurtulma ihtimali gibi.. malum herhangi bağımlılık yapıcı bir madde beni bırak deme bilincine sahip değildir.. Ya da özlemini duyduğum sürekli kaçış halinin ebediyete kadar yok oluşu.. Zihnine giren kişiliklere kıyamayan şizofrenin kasvetine benzer bir amaçsızlığa sahip ruhumun yama tutmayan hırpalanmış kısımları.. Hep çetrefilli.. Nedenini bugün bile anlamlandıramadığım bir vazgeçişle, nihilist duygularla doğdum.. İstemedim.. Huzurum kaçmasın diye mutlu olmaktan bile vazgeçtim.. Sorularla kendi huzurumu kaçırmaya başladığım zaman, kendimden bile vazgeçtim.. vakit geçiriyorum.. huzur tek değerli şey sanırım.. Ama ahşap lekeli kadın kokusu... ve güzel bir kadın sesi.. kelimelerin anlamından tamamen tenzih edilmiş.. Öyle işte.. Üzülme.. Karşıma çıkmanı şu sıralar istemiyorum.. Belki daha uzunca bir süre.. Halbuki aynı kadehten rakı içseydik.. birbirimize balık sosları, mezeler tarif etseydik.. yapamadığımız şeyler için birbirimize sarılıp ağız dolusu küfürler etseydik.. olur muydu? olsaydı be güzellik.. eksiklerimi görmenden korkmasaydım keşke.. Yol beni çağırmasaydı bir daha keşke.. seninle aynı yola çıkarım lafını duymak için gerekli sorumluluğu alabilecek dinçlikte olsaydım keşke.. İsterdim ölmeden gömülmek koynuna.. solup gidiyorum.. yine.. yeni.. yeniden..