The End of Mourning

Metanetli bir aşk ile örttüm üzerini

Sen içindeki beni öldürdün

Ben içimdeki sana nasıl kıyayım?

Gör bak içimdeki kuyuda kaç tane isimsiz sen var

Histerinin kırık testisini taşıyorum usulca

Adına olgunlaşmak diyorlar bu sefilliğin

Kaç toplu mezar eder “Ben”?

Kaç urgana denk gelir ruhum?

Vurulur mu ceplerinde güzellik taşıyanlar?

Sırrı dökülmüş bir ayna gibi şeffaf

Buluyorum sana kendimi

Aynı kapta iki antonim

Harmanlanmış savaş baş gösterir

İçine defnedersin beni

Barışır hezeyanlarla ruhum

Süreğendi her şey

Bazen bir gülüş takılırdı aklıma

Üzülmeyi unuturdum

Hayal kadar gerçek olurdu acı

biraz muğlak 

Kundaklanmış kapılar bütünüydü hayat

Bütün odaları boştu

Sen,

Usulca,

Kayboluyordun.

J.J

Odd Elegy

Gözlerine dünyayı, saçlarına rüzgarı, sesine ruhunu sığdırmış, dışı beyaz sesi siyah, kainatın en mavi kızı. Sonsuza kadar yirmiyedi kalmayı seçmiş hançer sesli kadın. Masal dudaklarından akan hüzün kapladığında ruhunuzu işgal edilir o en saklı köşe. Üstünüzde sonsuza kadar saklamak isteyeceğiniz en beyaz lekedir o. En çiçeği çocukların, en güzeli uydurukçuların. Yaşamamızı onurlandırdığı için her zaman minnettar kalacağım protest Tanrıça. Seni hep sevdik, hep seveceğiz. Bir gün Marin County`de görüşmek üzere.

Sevgilerimle...