Öz tarafından tamamen yutulmaktır hassas insanın kaderi… Bu kısa süren tekillikler içinde takip ediyorum ellerimin izini.. Hani şu kader dedikleri avuç içindeki çizgileri… Bir delinin mantığıyla çizilmiş hatların perspektifi ulanıyor çürümenin ilkelerine… Her yerde bulunan boşlukta kayboluyorum ilgisiz… Bilinmeyenlerin düşmanlığıyla somutlaşmış gibi davranıyorum bu sefil dünyada.. Beni en ufak köşeye sıkıştırıyor insan ruhu içinde nokta… Neredeyse hareketsiz hayatı bir olarak görmek kederine katlanıyorum… Günlük hüznün yüksek formülasyonlarını taşıyan aptal bir gülümseme ile kayboldu her zaman çökmeye yazgılı yükselen duvarlarım… Zaten zamanın karası ile ağır yazgımızı sona erdirmeye karar verdik… Bir müzik akışı kadar sessiz son bulmalıydı yazgımız... Benliğin dualizminde yalnız başımıza düşmeye başladık.. Bir yuva artık boşluğun kolları… Belli ki bu terk edilmiş dünya sadece ilk rüyaydı ve gerçeklik tamamen uyanıktı Anubis`in ölüm bulutlarında…. Özgürlük yakın… Özgürlük bir adım sonrası.. Huzur kendini yaşama değil, yaşamı kendine uydurmak.. Bir adım… Sadece bir!!!
