Siren

Gözümüzü alıyor aydınlığın parlak çehresi...

ölümün gözlerindeki yansımamızın hazzıyla yürüyoruz...

Ve bizim savaşlarımız kazanmak için olmadı hiç

Kurtuluş vaadi verilmedi bize

İtaatkâr kölelerden doğdu mutlu sonla biten masallar

biz sarmaşıklar içinde can veren asiler

İtaat etmiyoruz

Aydınlığın tenimizden ateşle kazıdığı karanlığın acısına direnmiyoruz

Kabullenip yaşayabildiğimiz tek şey ölümümüz ey dost

Kutsal şarkılarımıza eşlik ederken değersizlerin alkış sesleri

Çökmüş cümleler mezarlığında affediyoruz kalabalıkları

Bin cümle bırakıp ardımızda

Ruhumuzda kabul görmüş tek olguya yürüyoruz.

Outis

Dünle aynı, Outis.
Karanlık bir yüzyıl geçireceğim...
Zaman geçti
kalemim endişeli
engebeli zaman boyunca kaplumbağa gibi.


koca bir şehir çizdim avuçlarıma
ve
bir köşede
bir sığınak inşa ettim
bir göbek bağı ile mor
doğanın rahmi içinde.
Vur Outis üşenme...
Titriyor kuzey yıldızı gözbebeklerimizde...

kuşların gölgesi kırgın güneşe

ben pragmatik bir adamım Outis…
bu yüzden bilmemin bir faydası yok

Tek bir gerçekliğim ve amacın netliği var.

iç gözlem
önemsiz bir sorun
sadece beni ezeni kader olarak yaftalıyorum
Kumaşa yabancıdır Terzi Outis...
bilgi bir kaos biçimi...
Her şeye rağmen bir dünya adamıyım.
Hoşgeldin…
Sana devrediyorum her şeyi…
Artık yerime öleceksin...

Ramak

Bir papirüsüm tanrının karaladığı
Bir papirüsüm tamamen sildiği
Bir yağmur damlası her şeyi anlamsız kılan
Bir ağaç kökü uzaklara düşman
Bakışların bana geceyi anımsatıyor tanrım
Gitmek istiyorum vakit dolmadan

Anlık Notlar - 2

Burası tanrıların bile kökenlerini bilmediklerini itiraf ettikleri bir gezegen; ilk ritmin tınladığı yuvaya daha çok var. Kaybolmuşların göçebe ilahisi, zamanın atmosferinde bir anka kuşu gibi seyahat ediyor… Bugün gökyüzünü boyamaya, bulutların yapraklarını okşamaya, minik güneşlerin dilini öğrenmeye karar verelim; evet bugün galaksi kaplarının içine sessiz izler bırakalım; Göklerin felaketini göğüslemek ve bütün geceler boyunca ani hayatımızın etrafında hiçliklerin ve her şeyin şiddetli hayali gibi dans edelim… Göl yüzeyinde titreşen dolunay gibi yavaş hareket ederek.. Tanrıların erkek, kadın ve çocuğun yanında olmadığı bir göç yolundan bozulmamış hareketlerini izleyelim; Hepimizin oturduğu yerde ışığın ulanması ve sessizliğin gidişatı karşısında gizleyelim şaşkınlığımızı… Bu ağır dünyadan kaybolmak isteyen insanlar görüyorum; Karışmaya, birleşmeye, mutlak anlamsızlıkla bir olmaya yalvaran insanlar görüyorum…Evren dediğimiz şeyle örtüşmese de temsil edecek şekilde içindeki canavarı gezdiren… Şarkı ve sessizlik, bir yaratılış parçası için vahşice güreşen canavarlara dönüşen… Canavarlar ki arzuların perileri.. Terk edilmiş içsel bahçelerimizde, kurumuş günahlardan, gözyaşlarımız ile vaftiz edilmiş gemiler yapıp, hiçbir iskele tarafından yanlış anlaşılmadan, hiçbir yolu olmayan hakikate doğru yelken açalım… Hem de yerimizde taş kadar ağırken...

Değil mi?

Elinizi nesnelerin üzerinde hareket ettirmek
ve bir yanılsamanın sert teni gibi yüzeyleri
duyusal olarak hissetmek
felsefe değil mi?
bir saniye ile sonsuzluk arasında bir açıklık aramak
inanç değil mi?
yaşamı gözlemlemek
ve kendisinden gerçekleşemeyecek bir gerçeklik olarak bahsetmek
şiir değil mi?
tüm hayal gücünün sadece ebedi olanın
bir iç çekişi olduğunu
ve bütünün kökeninin bir tuz zerresi gibi hissedilebildiği
hala canlı bir an olması gerektiğini hayal etmek
yanılsama değil mi?
kökümüzün,
gökyüzünün vadileri arasında
bir kan nehri gibi akmasına izin vermeyi dilemek
yol değil mi?
çünkü yaşamak, anlaşılmaz ruhumuzda ağır bir tortu ile uyumak gibidir
ve toprağa gömülü çakıl taşları gibi yaşıyoruz
arzu uzak yükseklikteki bir kuş olduğu sürece
ya biz?

Sual

 Yüzyıllar boyu ölü olan bir yanılsamanın çirkinliğini, mutlu bir kibirle misafir ettim… Zamanın ve tarihin kıyısında yüzen bir duman girdabının görünümünün bıraktığı iz,  güneşten solmuş bir sigara izmaritinin kederi ile sonuçlanır. bir yarım kahkaha kadar yorgunum, zamanımın saçma gerçeklerini gözlemliyorum - yanmış bilgelik artığı, kalbin ezilmiş meyvesi ile parıldayan unutulmaya yüz tutmuş alacakaranlık… Ayetlerimdeki bu beceriksiz yakarışta onu bulamazsanız, başka bir yerde de bulamayacaksınız, o, ruhun düğmelerini açmak ve insanin yüreğine sığmayan bolluğu kovmak ile görevlidir. güneşin peşinde koşan çaresiz bir başarıyı, ateşi kaybetmiş, soğuk ve ölümcül bir ıstırabın soğuk ve ölümcül hastalığını, yetenekli delilerin sokaklarında gördük!  işkence gören kalplerin döngüsü, monotonluğun melankolisi, zamanın zulmü, ağacın okyanusların altında bükülmesi, Ne kaldı? Hiçbir şey yok, zaman durdu…. Kayıp zamanın sonbaharı soluyor… Dönemler ve döngüler… Döngüler ve kırılgan dikilitaşlar… Yüzyıllar oldu, insan çölü ve şafağın çiyleri… Dokunulmaz bir korkunun damlaları… Sonsuz tezahürümüz… Günahlar düşüşte, alacakaranlık şarkı söylüyor…. Unutmanın anı, ölümlüler doğdu, çocukluğun köşesi, kirli toprağın buruşuk elleri… Tüm yolların alacakaranlığı…. Ölümlülüğümüzü zaten biliyoruz, bizler solan ışık ışınlarıyız…. Kurtuluşun olmadığını, cennet tarafından ezilmiş cüceler olduğumuzu zaten biliyoruz…. Kanıyor avuç içimiz bir hüzünlü mesih şafağında… göz bebeklerimizde hala hayatta olmanın üzüntüsü olduğunu kimse fark etmiyor…. Her şeyin bir rüya olduğuna şahit olmak için ölümlü ilahiler söylüyoruz… Dürüst olmak gerekirse "Artık düşüncelerimi hissedemiyorum" …. Mutsuz, önemsiz ve aşağı olduğumu gerekçelendirebilmek için böbürlenmeye devam ediyorum….Yorgunum….

Portent

Kutsa, kutsal şarkını duymayanları
Duy, değersizlerin alkış seslerini
Nektarınla yıkansın günahkarların şiirleri
Sor, hislerinden sorumlu olmayanlara
Affet, cümleleri çökmüş kalabalıkları


Travmalarına tutun… Ne zaman biri seni sevap veya iyi masallarla kandıracak olsa, insanın o karanlık anlarına geri dön… Onlar sana sislerin arasından gerçekliğin yolunu gösterecektir. Ey her kayboluşta sığındığımız, kaybolan hislerimiz, varlığımızın yegane gerçekliği... Kurtuluş vaadindekiler dahil herkes, kendi içlerinde bitmek bilmeyen bir savaşı dışarıya yansıtmamak için her var olanın içindeki mutlak ölüm arzusunu bastırmaya çalışmaktan delirdi… Sen bizsin .. Biz sen… Bizi zamanın itaatkâr kölelerinden ayır… Biz karanlığı sırtlayıp aydınlık yoldan gidenleriz…

Kuş

Anlamsızlık nişanımız
Çok çekici ve karşı konulmaz, tutkulu
Ruhun mülayimliğini anlayamıyoruz
Alaycı ağıtlar yankılanıyor boş kulaklarımızda
Şimdi hangi şarkıları mahvediyor içimizdeki kuş?

Ördüğümüz Duvar

Sonsuz yaşamış olan sonsuz bir Tanrı'ya benzer bir atalet parmaklarımızda
Dokuma rüyalar bir tür delilik gibi arzularımızın küçük çerçevesinde
En pervasız yürüyenleriz en derin sokaklarda, en derin düşüncelerde
Gökyüzünün muazzam bilinmeyen incisiyiz sadece delilere görünen
Hipnotik sessizlikten sonra rüya içinde asılı tüy gibi cevaplardır dilediğimiz
Son soluğumuzda ördüğümüz duvara oturup zihnimizi izlemek tek ereğimiz

İçeri III (Meczup)

Tanrıya olan inancın mükemmelliği baltaladığını düşünecek kadar kibirli mi olmalı?
Ve potansiyel olarak mükemmel bireyler, herkesin eşit olduğuna inanarak aldatılırlarsa,
Başkalarının yolları üzerinde patikalarına asla öncelik tanımayacaklar mı?
Tanrıya olan inanç gerçekten zayıflığı ve kendine güvenmemeyi teşvik ediyor mu?
Ahlak eşitlik gerektirirse eşitlik inancı Tanrı'ya inanç gerektirir mi?
Tanrıya olan inanç gerçekten gideceğimiz istikametin ufkunu sınırlıyor mu?
Tanrıya olan inancın ahlaki eşitliği sağlamanın tek yolu olduğunu iddia ediyor birimiz
Ahlaki eşitlik için gerekli, evrensel olarak paylaşılan özelliklerden yoksun muyuz?
İnançsızlar eşit olduğumuza inandıkları sürece Tanrı'ya inanmaya devam ediyorlar!