Her monoton tecrübenin ardında saklanmış
Güdülerimizi rüyalarımıza ulayan bir uçurum var
Rutinin ardında nefret dolu bir şaşkınlık hali
Girmek istiyor sağır hayatlarımıza
Ama biz bilincimizin orta yerinde
Uykuya dalmış gibi duruyoruz
Şiddetli bir dalga tek ihtiyacımız
Bazen bu kısır döngüyü hayal etmeye devam eden
Acılara katlanmayı reddediyoruz
Yalnızca mavi bir abisin tabanında
Güneşi bekleyen sessizlik kadar halsisiz
Aslında sürekli şüphe ederek yaşayabilir
Yaşamı toplam rüya olarak da görebiliriz
O zaman;
Tuhaf bir rüyanın içerikleri kadar eşitsiz olur varlık bütünü
Belki de gerçeklik varsayımlarımızdan çok daha coşkundur
Her halükarda içsel büyümeye
Ve çürümeye izin vermek
İçsel acımasızlığa izin vermek cesaret gerektirir
Yutuluyor bulanık hayatımız gecenin karanlığı tarafından
Ve şeffaf bir ışık çizgisi bizi
Bulunduğumuz durumun çaresizliğinine ikna ediyor
Belki de arayış umutsuzluğun bir sonucudur?
