Kim olduğumu hatırlatan her şey biraz yoruyor beni
İçimde kara bir duvar gibi çocukluğumun izi
Nefreti içselleştiremeyecek kadar cok gökyüzü var içimde
Derinimde bir ağıt gizli, affediyorum kendimi
Ucube irrasyonel soyutlama çiziyordu yaşamımın akılcılığını
İçimdeki boşluk hissini haklı gösterebilirdi güvensizliğim
Renklere boyadım maskemi içimdeki anlamsızlığı gizlemek için
Derinimde kırılgan bir kabulleniş, onaylıyorum kendimi
Sonra,
Uyanmadan hemen önce
Bir kıvılcım gibi damlar bellek üstüne ağladıklarımız
Anlarız yürüdüğümüz yolun ne olduğunu hiç bilmediğimizi
Anlarız inancın bize illüzyondan bir patika gösterdiğini
Yalnızca paradigmalarımızı bildiğimizi ve bunun sonsuza kadar,
tanımlanabilecek veya bilinebilecek herhangi bir şeye ulanmadığını fark ederiz
Sonra,
Kendimizi buluruz kendi yaptıklarımız içinde süreğen
Bilinen sınırlıdır, mazhar olmaya çalışırız bilinmeyene
Hep ilahi süreklilikle olan giz kendi özünü izhar eylemez
Klavuzu olmayan patikaları hep dardır yürümeyi bilmeyene
Değişen akışı içselleştiririz sonra, sonsuzluğun yüzeyi gibi
Kökü yaran bir tohumdur artık kirli maskelerimiz
Anılara sığınmışların tek suçu umuttur!
Kimse anın tuhaf tezahürlerini inkar edemez
Renkleri günah olarak gösterir pencereler
Sonbahardan korkan bir yaprak misali
Sıkışır bilinç sözcük parçalarının arasına
Boğmaya başlar bizi içimizdeki soru
Biz pişmanlıklarımızın toplamı mıyız?
